Dünden bugüne kendime baktım

 

                                                                                    

       Nasılda durulmuşum. Bir gün hasta gibiyim yürüyüş üzerine temizlik. Bir başka gün iyiyim Torunlarla koşuşturmaca. Bir zamanlar diye cümle kurmakla meşgul olmak...

        Öğretmenlik yaparken öğrencilerim öğretmenler gününde okulun öğretmenlerine lakap takmışlardı. Bana ne isim verdiler tahmin edin. Bildiniz mi?  bilemediniz mi? En sonunda yazacağım Felsefe dersini anlatıyordum. Anlatırken yaşıyordum. Hele psikoloji dersi örnekler yaşamın kendisiydi.

        Felsefenin temel sorularından bazıları Nereden gelip nereye gidiyorsunuz? Ben kimim? İnsan nedir? Bilgi nedir? İyi nedir? Kötü nedir? Güzel nedir? İnsanın kendisiyle ilgili  yaşadığı dünya ile ve evrenle ilgili soru sorup cevap araması. Vb sorular yanıtlar. Bunu aynı zamanda bütün okula oynayarak beni anlatmışlardı.

       Yine bir öğretmenler günü siyah mini eteği üzerimde kırmızı kazak ve siyah yelek. Beni taklit ettiler. 

        Okulun mezuniyet balosu. Orada nereden aklıma geldiyse palyaço oldum. Bir erkek öğrencinin ayakkabılarını giydim. Bir tişört bol pantolon ve makyaj. 

          Sinop bienalin atölye çalışmaları var. Hangisine yazılayım derken Emre Koyuncuoğlu yönetiminde oyun yazma atölyesine katıldım. Gruptaki diğer kişiler oyuncu, yazar şair. Ben de ne cesaret. Rehberlik dosyası dışında yazdığım bir şey yok.  Oyun yazdım. Ama nasıl yazdım ben de şaşırdım. Oğlum düzeltti. Rejisör oyuncular belirledi. Provaları izledik. Bir oyun nasıl sahneleniyor gördük. Bienal kapsamında süre kısa on beş dakika tır tiyatrosunda oynandı.

         Daha sonra bu oyunu lise öğrencilerim oynadılar. Çok yetenekliydiler. başroldeki kız heyecanlandı. Ben oynayamam dedi. Neyseki yedek oyuncu cast derken bu işi başardık.

          İki defa Bienal kapsamında Hülya Karakaş' ın hazırladığı kadın cinayetleri ve kadın oyununda  rol aldım. Sinop halkına oynadık. 

         Ankara Taksav'ın düzenlediği festivalde oyun sonrası konuşma yapıp plaket vermek. Her defasında heyecanlanırdım. Seyirciye konuşmak zor olur. Meğer o kadar hızlı konuşuyormuşum haberim yok. Arkadaşım uyardı.  

         Araba sürmeyi sevmek eşimin ehliyeti yok. Şehir içi şehirlerarası ben kullanıyorum. Bir tek denemediğin yamaç paraşütü ve kayak. Yamaç paraşütünü kardeşim yapıyor. Torunlarda kayak. 

       Bir yaz da kızımla yelken sporuna başladık. İlk gün eve geldim. Başım dönüyor kendimi hala denizde zannediyorum. Kızım geldi. Onlar denize düşmüş. Yelken dümeni de düşmüş elleriyle tekneyi karaya getirmişler. Meğer yelken kursunu gösteren bana dümeni vermiyormuş sadece yelkenleri .Son gün verdi. Tabii ben suyun içinde. Bir türlü çıkamıyorum. Dümeni bacağın arasına aldı. Beni tutup çıkardı. Kızıma dedim gel ikimiz açılalım cesaret edemedi. 

      Ama dün tek başıma köye gidip geldim. O heyecan yaratıyor. 

      Şimdi bu yazıyı yazdıktan sonra kendime bakıyorum Heyecan duymayı kaybetmişim maalesef.

       Şimdi cevabınızı bekliyorum.

     Haydi cevabı yazayım çılgın .Tahmin ettiniz mi? Benim çılgınlıklarım böyle ya sizin .Kendinizce çılgınlıklarınız neler?