kar , aşı, ölüm

         

                                                                               

       Günlerden salı, aylardan şubat  kar dün geceden beri yağıyor. Sabah ilk işim perdeleri açmak oldu. Nasıl bir güzellik. Barajlarımız dolacak. Ağaçlar yeni gelinliklerini giymiş. Komşu bahçenin erik ağacı sende aldandın mı? yalancı bahara? Ankara soğuk daha çiçek açmamıştı. Ağaçların yeni giysisi beyazlar çok yakışmış. Arabayı çıkarmam mümkün değil dün gece arabalar kaydı. Bizim sokak ara sokak daha az araç geçtiği için yerler buz. En iyisi parktan gideyim. Doğanın yeni halini görürüm. Hem fotoğraf çekerim. Ama yine de bastığım yere dikkat etmek gerek. Onun için bir yandan önüme bakıyorum bir yandan ağaçlara.

         Bir kadın ekmek torbasını boşaltmış telaşlı bir şey arıyor. Ben sormadan söyledi. " Kocamın takma dişlerini yanlışlıkla  acaba çöpe mi attım. Üst dişler evde" belki bu dişlerde evdedir. "İnşallah size kolay gelsin" diyor yola devam ediyorum.

        Aile hekimine vardım." Sizin aşınız gözükmüyor."  Ama randevuyu ben aldım." Yarınmış. kendime kızsam mı bu karda kışta yollardayım. Kaymadan eve dönsem. Olsun diyorum en azından yürüyüş yaptım. Bakkaldan gazeteyi alıyorum. Birde arabanın üzerindeki karları temizliyeyim diye düşünüyor arabanın  kapısını açıyor gazeteyi bırakıyorum. Karları temizlemeye başlıyorum. Arabanın içine girip arabayı çalıştırmalı. Anahtar yok. Araba çalışmıyor. Nerede düşürdüm. Kapıyı açtım cebime koydum. Bakkaldan tuz alıyorum arabanın etrafına serpiyorum, evden su getiriyorum. karları temizliyorum Yok anahtar yok . Karın içine gömüldü. tekrar eve gidiyorum. Elektrikler kesik. Beşinci katta oturuyorum. İki defa yürüyerek çıktım. En sonunda eşime haber veriyorum. O Başar'ı arıyor. Başar elinde kürekle etrafı temizliyor anahtar yok. Çıldırıyorum.  Arka sol kapının önünü temizlerken arabanın ışıkları yanıyor. Kürek takıldı bir yere tekrar kazıyor ve anahtar. Çok mutlu oluyorum Başar'a teşekkür ediyoruz.

     Eve çıkıyorum Işıklar yok. Saat bir buçuk . O stres ve yorgunluğun üzerine yatıyorum. Ev soğuk. Uykudan kalkınca hala ışıklar yok. Mumları çıkarıyorum. 

        Doğan Cüceloğlu'nun ölümünü internetten okuyorum. çok üzülüyorum. Amerika'dan geldiği yıllarda semineri vardı. Katılmıştım. Seminer sonunda soru ve cevap kısmını kim yönetmek ister diye sormuştu. Elimi kaldırmıştım. Tabii ben konukları tanımıyorum. Bana müdahalede bulunmuştu. Sonrada "Hem yönetici sensin bende sana karışıyorum." diye yorum yapmıştı.  Tahminen doksanların sonu. Kitaplarını her çıktığında alırdım. İletişim becerileri. Yaşam felsefesi, savaşçı derken yaşamın hızına yenik mi düştük. Kitapları ile yaşamaya devam edecek. Işıklar içinde uyusun.

       Bir günde bu kadar terslik olmaz ,şansızlık.

        Ertesi gün yine yürüyerek aşı olmaya gittim. Hiç sıra yoktu. İnşallah aşı işe yarar. Bir ay sonra ikinci doz bakalım vücut antikor üretecek mi? Biraz kolum ağrıdı. Bir zamanlar "Haydi çocuklar aşıya derken şimdi haydi büyükler aşıya."