Bir nefes için parkları keşfediyoruz

 

                                                               
                                                                            İspanya

                                                    Ankara İlkbahar Park'ı

                                                                        Akhisar Gölet

                                                                 Ankara Altın Köy

                                                                  Dikmen Vadi'si

      Dün gece oğlumla sohbet ederken konuşmamızın bir bölümü; "Ankara' da keşfedilen parkların var olması gerçekten şanslısın anne."

       Torunlara bakarken baktım torunlar evde internet tablet saat üçte dersi bitiyor büyük torunun haydi çocuklar sizi bugün 30 ağustos parkına görüreyim ardından Dikmen Vadi'si  bugün sırada ne var? Çansera ,çarşamba portakal çiçeğini keşfedelim. derken beni bir heyecan sardı. Yıllar önce eşim " gitmediğimiz sokaklardan söz ederken eşimin bir arkadaşı corona günlerinde Ankara'nın parklarında dolaşıyordu. Ben de torunlar ya da arkadaşlar ya da yalnız ( pek keyifli olmasa da ) park yürüyüşleri yapmak keşfetmek daha önce görmemek heyecanı ile çıktım yollara. Hikayelere başlamadan çocukluk ile anılara dalalım.

        Evler bahçeli ihtiyaç hissetmesek te memleket Akhisar. meşhur yıllanmış çamların olduğu soğuk gazozlara gözümüzü . Okulum şehrin öte yakasında . Dönüş yolunda ben Akhisar Park'ında Babam mektup yazmış şu tarihte Almanya'dan izne geleceğim. Ben orta birde parktan yürüyorum. Sanki biraz yolu mu uzattım. İçimde bir sevinç eve gelince bugün  babamı göreceğim. Bir nefes alıyorum ağaçların arasında. Parkın bir yanında Zeynelzade Kütüphanesi. Annemle  beraber park gazinosunda ben çocuk annem yanımda. Gazoz pek sevmeme rağmen  bu yazıda canım çekti. içinde milyonlarca  mutlu baloncuklar. Babam evde kasa ile almış gazozları. Ailecek gelince kamyon tutacak Bütün akrabalarla Kırkağaç Çamlı'ğına gidlecek.

        Üniversite yılları tatile memlekete geliyorum. Annem Ali'ye söyleyelim de bizi pikniğe götürsün". Ben anneme benziyorum galiba doğayı ağacı, çiçeği çok seviyorum. beni mutlu ediyor. Nefes alıp ruhum dinleniyor. Güzel zaman geçiriyorum. Doğanın içinde, bazen parklarda mevsimleri karşılıyorum. Şimdi bitmemiş sonbaharın hüznü içinde parklar. Apartmanın bahçesinde sarı güle bakıyorum. Kış ortasında tekrar açıyor. "Mevsimleri şaşırdı yazık gül" diyor ama diğer tarafta seviniyorum. Havalara aldanan ağaçlar zamansız yaprak çiçek açıyorlar. Bilmiyorlar soğuyunca çiçeklerin meyve vermeden yitip gideceğini. Bazen mevsimsiz ağaç, çiçek telaşı sarıyor ruhumu. Heyecanlı, mutlu içimi kaplayan minik mutluluklar. Ruhum o kadar kırılgan ki hazır ki mutsuz olmaya . "Keyfini bozma" diyorum. soğuk, yağmur, kar, hak etmediğim davranışlar kelimeler ruhumun düzenini alt üst etse de. Narin bir çiçek gibi oluyorum bazen kırılgan hassas. Toparlanmam için zaman gerekiyor. Doğaya kaçıyorum yerli yersiz. orada ne kavga ne terkedilmişlik. Bak diyorum. "Doğa hangi telaş içinde senin içindeki kırgınlıklar var." Bir arkadaşım diyor ki "sen pozitif insansın." Ne zaman kaybettim onu diyorum. Polyanna ol. Hayatın olumlu yanına çevir yüzünü." Kavgan kendinle önce, sonra yaşadığın insanlarla. meğerse bugün ne kadar duygu yüklüymüşüm. Parklardan söz edecektim. bir yanımı geçmiş sardı, bir yanımda hesaplaşma, hayata karşı söylemek istediklerim.

      Birden aradan yıllar geçmiş oğlumla beraber  Hamburg sevgili arkadaşım Hülya "Hildesheime geldiysen gel bir de Hamburg'a" diyor. Oğul ile çıkıyoruz yollara. Bilen birisi ile şehri dolaşıyoruz.  Yanımızda Hülya' nın olması ayrı keyif. Ankara'da buluşamadık. Avrupa'da buluşuyoruz. Vapur, kırmızı sokak ,metro. önümüzde upuzun bir park. Şehrin sanki bir yanından bir başka yanına gidiyoruz.

Hildesheim'de oğlumu ziyarete gittiğimde şehrin merkezine yürüyerek gidiyorum. Ormanlar, parklar. ne güzel bir şehir diye içimden geçiriyorum. Kaldığım yerin iki adım ötesi göl. şehrin bir başka yanında göl.

        Nihayet bizimde parklarımız var. Sağ olsun Belediye çalışanları, ağaç dikenler buradan selam olsun. 

     Ankara'nın Dikmen semti. Çocuklar büyüdü. etrafta gidilecek park yok. Yıl doksanlı yıllar. Apartmanın bahçesinde büyüyen çocuklar. Yıllar geçerken yeni yapılan Dikmen Vadi'si. Sokağımızda yeni açılan park.

        Haftada bir bazen on beş günde bir gitmeye çalışıyorum Dikmen Vadi'sine

       Meğer ne kadar önemli bir nefes almak  Doğa ve şehrin içinde park üç beş ağaç. 

       Corana günleri sabah küçük kaçamaklar yaptığım ilkbahar parkı arada sıkılıp gittiğim Dikmen vadisi.

         Yazları sabah yürüyüşünde sıcaktan bunalmadan dolaştığım Sinop Aşıklar Park' ı.

         Ocak ayı hava puslu. Torunlarla iki gün önce gittiğim Çansera Uğur Mumcu Park'ı. Çok kalabalık. Ama park büyük hissetmiyorsun. Sonbaharı daha geçmemiş. Biliyorum hep hayatı ucundan yakalarım. Olsun bir yerden yakalamak lazım. Gitmediğim bir yer. İnsanlar çoktan keşfetmiş.  Parkta sonbahar insanlar piknikte. Bende bir heyecan yeni yer görmenin mutluluğu. Kaybettiğim heyecanı buldum mu diye düşünmekteyim.