hayatın tesellisi

                                                                 

        Kitaplarımı düzenlerken Felsefenin Tesellisi diye bir kitap gözüme ilişti.
Kırık  kalbin tesellisi (Schopenhauer),
Toplum tarafından kabul görmemenin tesellisi( Sokrates),
Zorluklarla yaşamanın tesellisi (Nietzsche),
Yeterince paraya sahip olmamanın tesellisi (Epikuros ),
Kendini yetersiz hissetmenin  tesellisi (Montaigne) gibi başlıklar atılmış.
       Mutluluk iyi döşenmiş bir villa edinmekten çok, yakın dostluklar kurmaya bağlıdır.
       Daha öncede bölüm bölüm okumuştum. Alanımda psikoloji olduğu için yaşamın hay huyu içinde zaman hızla geçerken  insan en fazla kimle zaman geçirirse insan ona benzermiş, ya da adı yaşlılık olsun ; olayları ve değerlendirirken hep olumlu bir taraf ya da karşı kişiye hoş görü gösterirken daha alıngan, daha hırçın, daha stresli  oldum diye yaşamı en fazlada kendimi sorgularken buluyorum. Başkalarından önce kendimi eleştiriyorum. Olaylara yüklediğim anlamlar neden olumsuz , olumlu yanını neden görmüyorum diye sorgularken ( Geçenlerde kuaförde sohbet ederken olumlu yanları neler sorusunu sorduğunda kafam dank dedi. Hep olumsuz mu bakmıştım. Kızgınlıklarım, olayları yorumlayışım yok ya neden o değildi. Zamanımı beni mutlu eden beni anlayan beni sorgulamayan, yanında rahat edeceğim insanlardan yana şansımı kullanıyordum. Güzel zaman geçirdiğim arkadaşlarımı düşününce...Peki aynı yargıyı ben de yapıyor muydum. Biz bize benzeriz misali.
      Yinede o insanlarla görüşmek durumundayım. Onun için mesafeli daha uzun zamana daha kısa görüşmeler. onu zaten yapıyordum. insanlar daha fazlasını benden bekliyorlardı.
        Konu biraz dağıldı.
         Yaşamın tesellisi denilince yukarıdaki başlıklar hayatı kapsamaktaydı.
        Kırık kalbin tesellisi kırık kalp zor onu teselli etmek daha da zor. Kalbimin kırılmaması için mesafe, koymak, kendime, hobilerime zaman ayırmak, ruh sağlığımı korumak. Birde bencil olmak. Egoistlikten söz etmiyorum. Özgecilikten söz ediyorum. Ben mutluysam karşı tarafta mutlu  o zaman kendim için neler yapıyorum anlatmaya gerek yok bir tanesi bu blog. Yazı yazmak,
Bu pandemi günlerinde toprakla uğraşmak. Evin işleri, alışveriş, doğal beslenmek. Bu arada yorgunluktan fırsat bulursam kitap okumak. Fotoğraf çekmek.
        Bu yazıyı yazarken kendimi ne kadar çok ertelediğimi farkettim. Ne acı yaşıyoruz ama yaşarken sen yani ben yokum.Yıllar önce psikiyatrise gitmiştim. Kendime zaman ayıramadığımdan söz ederken "Yap seni tutan kim? dedi. Bir ara resim kursuna gitmiştim. Koştura koştura gidiyorsun. Zaman ayırmak için fedakarlık yapman lazım. Sinop bienalinde performans çalışmaları vardı. Evdeki düzeni yaptıktan sonra ancak oraya gidebiliyordum. O zaman ekstra kendin için bir şey yapmak istiyorsan iki kat enerji harcaman gerekir. Yaşın  olmuş altmış bir diğer taraftan belin ağrıyor. Geç kalınmış hayatta diyorsun ki Kendim için ne yapıyorum.Ya da beraber yaşadığın insana bugün benim için ne yaptın? Sorular cevaplar. Yakın dostlarım kız arkadaşlarıma bu dönemlerde zaman ayırmaya çalıştım. bir de ruh sağlığımı korumaya çalıştım.
         Hep biz varız. beraber yaşadığın insanın mutluluğu ortak yaşantı. Galiba yaşamaya çalışıyoruz.
        Dün can dostlarla mesafeli bir buluşma yaptık. Orada eşini kaybetmiş arkadaşım. Bizim yaşadığımız sorunlara karşı farklı bir görüş söyledi. Yanınızdakinin kıymetini bilin. Biliyoruz ama bazen bizde bunalıyoruz.
         Hayatın tesellisini ararken kendimi farklı yerde buldum. Avunmak için çiçeklere su vermekle işe başladım. O kadar emek verdim. Ölmelerine razı değilim.