Dün sabah yürüyüşünü Dikmen Vadisi'nde yaparken yerlere bakıyordum. Bir kaç tane at kestanesi topladım. Aaa oda ne kabuklu dikenli kestaneler bu sefer diğerlerini bıraktım. Kestanelerin dikenleri elime bata bata çantama cebime yerleştirdim. Dikenleri taşla ezdim bir kabuk daha o da sert onuda kaldırdım daha yumuşak bir kabuk ve en sonunda kestaneye ulaştım. Bazı kestanelerin dış kabuğu yarılmış içi gözüküyor, Bazıları hala sapasağlam duruyor. Bazıları yarılmış kestaneye ulaşmak için bir zar daha Nihayet kestane.
Bugünkü yazı konumu düşünmeye başladım. Kabuk diye bir hikaye yazabilirdim. Ancak süre sınırlıydı. Öğlen birde Haymana yolu üzerinde bir nişana gidecektim.
Kabuk, diken aldı beni nerelere götürdü?
Her insanın çevresindeki insanlara karşı kendini koruyucu bir kabuğu var. Aynı zamanda bu kabuk dikenli dokunduğun an dikenler eline yüreğine batar. En yakınımızdaki kişiler (eşimiz, çocuk, anne baba, kardeş, kocanın akrabaları, görümce, kayın valide arkadaşlar) biz izin vermesek te bu kabuktan içeriye sızmaya çalışırlar. Çünkü en yakınımızda en sık görüştüğümüz insanlar. Bizde bir yerden onların hayatına sızarız. Yani bu durum karşılıklı. Senin özelin var mı yok mu? anlamazlar mesafe koyarsın yok. Söylersin söylediğine bin pişman olursun. Susarsın yıllar sonra konuşmaya başlarsın. Sen benim inadıma söylüyorsun. Bana faşizan baskı uyguluyorsun vb. Bir gün, bir yarık bir fırsat bulup onca engele rağmen girerler. Tekrar anlatırsın sakince uyarırsın. Kırıldığını belli edemezsin. İlk önce o kırılır. Senin kırılmaya hakkın yok. Orada da öncelik onun. Canını acıtırlar çok acıtırlar.
Ben kavga etmeyi laf sokmayı sevmiyorum. Söyleyemediğim bana ters geleni kibarca söylemeye çalışıyorum. Ben sakinlik istiyorum. Neşe kahkaha istiyorum.
İnsanlara hak verdim ,alttan aldım. İnsanları affediyorum. Ama zamanla daha katı oluyorum bu duruma üzülüyorum.
Tüm bunlara rağmen özün sağlamsa dik duruşun sağlamsa onca darbeyle baş etmesini öğrenir ayakta kalırsın.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder