Dut zamanı

       

                                                     

        Yaz ortası  aylardan temmuz hava çok sıcak asfaltta yumurta koysanız neredeyse pişer.

          Annem "Haydi çocuklar biraz uyuyun sonra amcanlara gideriz." Kızlar çok mutlu  uyumak istemeseler de evin en serin yerini bulup sohbet oyun derken uykuya dalmışlar. En küçük kardeşleri iki yaşında onun sesiyle gözlerini açıyorlar. Biraz rüzgar diyerek hazırlanıp bahçeye kendilerini atıyorlar. Anneleri elinde tepesinde kiraz bulunan  hasır şapka " Hava çok sıcak almayı unutmayın." diyerek arkalarından bağırıyor. Bir yandan da  Ali' nin yedek kıyafetlerini hazırlıyor. Akşam üstü olmasına rağmen Akhisar sıcaktan Yanıyor. Saçları yapış yapış amcalarının evlerine varıyor. 

       Amcalarının evinin önü avlu arka tarafında erik ve dut ağaçları var. Avluda bir tulumba. Tulumbanın havuzu  yosun içinde. Yengeleriyle görüştükten sonra son hızla  dut ağacına yöneliyorlar. Kızlar bir ellerinde dut ağzının kenarları kıpkırmızı üstleri leke içinde ağızları dolu dolu.  "Mutluluk ağaçtan dut yemektir." Kendi evlerinin bahçesinde  dut ağacı var. Ancak yengelerinin dutu kırmızı ve iri. Sonra erik ağacına yöneliyorlar Erikler  iri kütür kütür. O arada ablam erik ağacına tırmandı bende çıkmak istiyorum. Ablama yalvarıyorum. "Elini uzatıp bana yardım et." Ablamın elini yakalayıp ağaca tırmanırken birden kendimi yerde buluyorum. Neyse ağaç alçak, ayağa kalkıp tekrar deniyorum. Başardım ağaçtayım. En uzak dallara ulaşmaya çalışıyorum. İri olanlar güneş gören yerde. " 

          Tam elleri dolu bahçeden çıktıklarında ay ay demeden Ali havuzda annelerine sesleniyorlar Ali'yi anneleri ensesinden yakalayıp boğulmadan sudan çıkarıyor. Bir yandan kızlara tatlı fırça "Erik ve duttan gözünüz hiç bir şey görmüyor. Hani kardeşinize göz kulak olacaktınız." Değişmeyen durum bebek Ali her defasında o havuza düşüyor. (Ali galiba sıcaktan çok bunaldığı ve serinlemek için havuzun kenarından ayrılmıyor) Anneleri bir yandan söylenip bir yandan şakalaşarak. Ali'ye banyo yapıp  üstünü değiştiriyor.

          Yenge "Akşam Muharrem ağabeyime haber verelim gelsinler. Bizde senle patlıcan pidesi yapalım yenge" sözünü duyan çocuklar sevinçten çığlık çığlığa yerlerinde zıplıyorlar.

        Dün komşumuz eşimin arkadaşı Gazeteci Tufan bahçeye dut yemeye çağırdığında bu anı aklıma geldi. Ankara'da ilk dutu ya Dikmen Vadis'inde ya da İlkbahar Park' ında tadarım. Ters duttur, minik miniktir. 

        Sinop' ta Tufan bey geçen yıl  Ağustos sonu incir yemeğe çağırmıştı. Bahçe kuruydu. Bu yıl hatmi çiçeği, pembe beyaz, kırmızı sardunya ve iri papatyalar ve nar kırmızı çiçeği  ile renk cümbüşü içindelerdi. İyi ki yanıma fotoğraf makinamı almışım. Kırmızı iri dut pembe, vişne iri dut ve yine cinsi başka kırmızı dut ve  armutlar olgunlaşmış. Dutu ağaçtan yemek ellerimizi çocukluğumuzdaki gibi kıpkırmızı yapmak  hasret kaldığımız bir durum. Mutluluk budur dutu armudu  ağaçtan yemektir. Eğer bu dutsa keyfi ayrı. Meğer ne güzel çocukluk geçirmişiz. Evlerimiz bahçeli ve içi ağaç dolu. Ankara'da  sütçüden yarım kilo beyaz dut almıştım. Hiç tadı ağaçtan toplamayla aynı değildi. Bu dutlar o kadar  iri ve vişne rengi ki eşim onları böğürtlen zannetmiş. Böğürtlenin ağaçta ne işi var. Şekil olarak benziyor. Tamam haklı ama kardeşim böğürtlen çalı meyvesidir. 

        Tufan Bey sesleniyor "Zehra hanım pembe duttan çok yediniz burada kırmızı dut var onunda tadına bakınız. O ağacı bırakıp bir başka ağaca yöneliyorum. Armutlar olgunlaşmaya başlamış. Bizim adam sesleniyor "Armudun iyisini kim yer ?" Tabii ki bizler. Armudu çok sevmesem de daldan toplayıp dalından yemek  çok güzel. Tufan bey bir torba uzatıyor. Ve armudu ağaçtan nasıl toplamam lazım onu anlatıyor. Yoksa armutlar ziyan oluyor. Sapı ile koparmak gerekmiş. Yeni bir bilgiyi öğrenmenin mutluluğu ayrı. Dut içinde bir kap getiriyor. Bizim adama toplaması için ikna etmeye çalışıyoruz. Ama kabul etmiyor bahaneler üretiyor. Ben kalkıyorum bir kutu kırmızı dut topluyorum. "İyi ki şekerim yok. Kesin fırlamıştı." diye düşünüyorum.

            Tufan Bey "Eskiden önümüzden deniz gözüküyordu. Şimdi beton evleri diktiler." diyor. Yine de yeşil büyük bir bahçenin içindeyiz. Sırtımı beton yığınına çeviriyor elimdeki çayın keyfini çıkarmaya çalışıyorum. Sinop yarımadası eskiden zeytinlik ve ahşap evlerle doluydu şimdi ada betondan gözükmüyor. Bulduğumuz her yeşili korumamız gerekir. Bir gün ya bu beton ya da nükleer santral bizi boğacak.