İki kadın pazar buluşmasında önlerinde kahve derin anılara dalmışlardı. Eski günler , planlar programlar zamanın nasıl geçtiğini anlamadılar. Kadınlardan biri çantasından bir fotoğraf çıkardı.Bak ne buldum dedi. Fotoğrafın tarihine bakıldı. 2012 Ekim ayı. İkisi birden durgunlaştılar. Konuşmak içlerinden gelmedi. Fotoğraftaki arkadaşlarından biri İstanbul'a göçmüştü. Ara sırada olsa görüşüyorlardı. Biri başka okuldaydı.Üç yıl önce görüşmüşlerdi. Biri bu dünyadan göçmüştü. İkisinin gözünde yaş damladı damlayacak. Bir göz yaşı yuvarlandı fotoğrafın üstüne düştü.
Yıllar hepimizin hayatından bir şeyler götürüyor, geride kalanlar anıları yükleniyorlar.
YanıtlaSilAma anıları yaşatmak güzel.
Teşekkürler Makbule Öğretmenim. Her şey değişiyor. Yaşarken kıymrtini bilmek gerrk.
YanıtlaSilBir insana ne kadar bağlı ne kadar seviyorsak kaybı da o kadar derin oluyor.
YanıtlaSilZamanınızın büyük bir kısmını geçirdiğiniz özel insanların kaybı dahada üzüyor .Turta kokulu ev.
YanıtlaSilSevinç de hüzün de aynı an da yaşamak, hatırlamak, anmak, anımsatmak tek fark Zaman ve yer farkı...
YanıtlaSilGezgin kova yaşam sizinde dediğiniz gibi sevinç ve hüzün arasinda.Bazen bir söz ,bir foto ,bir insan, bir eşya ne çok şeyi çağrıstıriyor. Sevgiler
YanıtlaSil