Ne okuyoruz? Babamın Tenekeleri Zehra Konukman'ın ilk kitabı

                                                                               

                                                                        Kitabımın içeriği

         Çocuksu bir sevinç sardı beni. Hani bayram arifesinde anne ve babasının aldığı giysilerle yatan çocuklar gibiyim. Kaybettiğim çocukluk heyecanını yaşamak güzel. Dün gece bir türlü uyku tutmadı  kalkıp kalkıp kitaplarıma bakıyorum, tekrar okuyorum. İlk düzeltmeler geldiğinde oturup ağlamıştım. Niye bu kadar duygu yüklüyüm diye.  Evet anlattığım ilk kitabım. " Babamın Tenekeleri" Bir arkadaşım sordu neden babamın tenekeleri diye  Kitaptan bir cümle ile sorusunu yanıtlayayım.

                                     

"O tenekeler emekti, sırtındaki ağırlıktı, mutluluktu, onurdu..." 

Sizlerle kitaptaki yazıların bazılarını paylaşmıştım. Anı kitabı çocukluğumu anlatırken anne ve babamın hayat hikayeleri, benim yaşamda sorguladığım kadın olmak, şiddet, göç (duyguya yer yok ) yazımda, çalışma hayatı, aşk ,doğum, ölüm, kentleşme, pandemi,  vb konuları anlatmaya çalıştım. 

Arkadaş sohbetlerinde bazen az konuşurdum. Benim de söyleyecek sözüm var demeye çekindiğim dönemlerden benim de hayata karşı anlatmak istediklerim var demeye başladım.

Günler aylar yılların birikiminin sözcüklere yansıması. İlk girişteki önsözde yazdığım yazı 2013 yılına ait. Dün torunum anneanne bir kitapta fazla ver sınıf öğretmenime götüreceğim deyince duygulandım. Sevgili kızım "duygulandım, hüzünlendim, mutluyum" diye yazmış. Kapak resmim oğlum Burçak Konukman'a ait.

 Not:" https://www.okumaodasi.com/babamin-tenekeleri "

kitabı bu adresten temin edebilirsiniz

Bahar mı geldi? Hani nerede?

       

                                                                                  

        21 mart nevruz bolluk bereket, gün eşitliği, denge. Hayat acılar mutlulukla, yaşam ölümle, gece gündüzle, kadın erkekle dengelenir. Gerçekten öyle mi? Zıtlıklar kendi içinde anlamlıdır. Baharı beklerken kış geri geldi.

        Dün instagramdan  bahar fotoğraflarını paylaşırken bugün kar fotoğraflarını paylaştım. Sabah usul usul yağan karı kaçırmayayım diye fotoğraf makinamı kaptığım gibi ilkbahar parkına koştum. Dallardaki çiçekler karla kaplanmış. İnşallah don vurmaz. 

        Bugün 21 mart anlamı gece gündüz eşit. Doğanın dengesi var mı? diyorum. Kış kışlığını bilmeli baharda baharlığını ama hayat işte öyle olmuyor. Kış bitti diye sevinirken bugün bahar adı olmalı derken soğuk karlı güne uyanıyor insan. Bir bakıyoruz karlar yağmaya başlamış. Hava soğuyor mart gerçekten kazma kürek değil ama bol bol doğal gaz ve elde kalmış ne varsa yaktırıyor. Biz yine de güzelliklere sevinelim. Yüreğimizin baharı hiç bitmesin. Ne kara kışlar gördü deriz bu yürek yaşayacak güzel günleri düşleyelim. Hayat mücadelesinden vaz geçmeyelim. Aşık olalım sevelim. Güzel dileklerde bulunalım. 

        

         

Üç kozalak iki taş

                         

                                                                 Spderman

                                                                         Bitcoin

                               

                        Deniz'in ganimetleri

         Uzun zamandır yazmıyorum. Düşünüyorum neler yapıyorum diye bir İstanbul gezisi sonra yine sessizlik. Kabuğumdan çıkmaya çalışan ipek böceği misaliyim. Bir koza düşünün evin içi aç bilgisayarı aç televizyonu aşağı yukarı evin içinde dolaş. Zorunlu olan yemek temizlik vb.Dışarıda güneş var beni çağırıyor topluyorum kendimi kozadan çıkma vakti geldi diyorum İpek böceği misali . Kitaptan haber bekliyorum şubat sonu oldu mart ortası bir kaç gün içinde haber gelmesi gerek diyorum.  Bekliyorum tıpkı hamilelik gibi doğacak ama nasıl. İlk önce ben elime aldığımda ne hissedeceğim. Anılar hangi aradan çıkıp gelecek karşıma duracak. Evin içi kitap dolu yatırımımız kitap olmuş. Ev değiştirme nedenimiz 16 yıl önce kitaplardan dolayı. Can sıkıntımıza arkadaştı. Takip ettiğim yazarlar vardı. Aynı kitabı tekrar alıp okuduğum şimdi ne yazdı diye merak içinde yazarlar. Hiç tanımadığım dünyaları anlatan yazarlar düş gücü ve kurguları müthiş. 

       Dün torunla sohbet ediyoruz. Şu sıralar bolca boyama yapıyor adları var. Yaptığı şeyin adı piksel art mış. Sipariş aldım diyor peki karşılığında ne verecekler üç kozalak iki taş. Diyorum ki her şey çocuk dünyasında kalsa ne kadar masum takas usulü yaşasak. Kağıt parçası ya da kart veriyorsun yiyecek alıyorsun. Aslında bu da takas sisteminin bir başka çeşidi. Ama kartın içi dolu olmalı. Ekmeği bile kartla alıyoruz. Nasıl bir dünya bu.

       Dışarı bakıyorum mezarlık gibi bir kent içinde tek tük ağaç var. Yaşarken betonlar içindeyiz. İyi ki gökyüzü var. Görmek istemezsen betonları başını yukarı çevir.

       Bahar geliyor topladığım çiçeklerin tohumunu ekmeliyim. Hafta sonu köye gitmeli doğa ile haşır neşir olmalı. Doğanın içine girmeli ruhumu  arıtmalı.

Unutulmayan inci taneleri

 

                                               

                                               Köyde baharın ayak seslerini hatırlatan çiğdemler

      " İstiridye içine kaçan kumu yabancı ve tehlikeli madde olarak algılar ve kendini korumak için bu yabancı maddeyi ürettiği katı, sert, parlak ve güçlü madde olan sedef mineraliyle sarmaya başlar. Zamanla istiridyenin kendini korumak için ürettiği sedef minerali kumu güçlü bir taş haline getirir ve bu taşa 'inci' denir.

           İşte bizim inci taneleri grubumuz böyle oluştu. Emek zaman gerekti. Bir okulun öğretmenler odasında başlayan tanışıklığımız  tıpkı incinin oluşum öncesindeki kum tanesi gibiydik. Kimimiz çok parlak, kimimiz sessiz bir köşede mat, kimimiz köşeli, kimimiz kare. Her birimiz  kumun içindeki ayrı taşlar. Hayat bizi şekillendirdi. Bazen fırtına gördük, bazen yağmur, bazen kar, hiçbirimiz yılmadık. Hayattan kopmadık. Acımızı kendi içimizde yaşadık.

           Bugün eğer bir masanın etrafındaysak, konuşmalara eşlik eden kahkahalar varsa o vaz geçmeyişimizdir. O istiridye içindeki sedefin bizi koruyup saklamasıdır. Sedef parlaktır hem karada hem suda bulunur o "incinin annesi "dir.  Bana hayatta en güzel armağanlardan hangisidir? diye sorsanız "unutulmayan inci taneleri "nin saçtığı ışığın içinde  o gizli kalmış dostlukların nefesinde yaşayan , basit yalnız kum tanelerinin telefonun ucunda, iyi günde ve kötü günde aradığım gerçek arkadaş ve can dostlarıdır derim. Parıldamalarına gerek yok. Benim gönlümde hepsi en parlak yıldızdan bile daha parlaktır. Etrafındaki insanlara öyle ışık saçarlar ki görmeniz için gönül gözünüzün açık olması.

        Öğretmen arkadaşlarımla bir buluşma sonrası etkilenerek yukarıdaki yazıyı  yazdım.

        Füruzan roman, şiir, deneme, çocuk edebiyatı, edebiyatın farklı türlerinde çok eser vermiş yazar sonsuz yolculuğuna çıkmıştır. 

           " Toplumun ezilmiş, hakkı yenmiş, duyarlıklı iç dünyaları keşfedilmemiş insanlarını yazmıştır." 

             Füruzan yaşamını kaybetti. Eserleri ile ebedi yaşayacak.

         

          

Kitabımın ilk düzeltmeleri geldi

                                                                            

                                          Fotoğraflar İsveç, Norveç, Danimarka  gezisinden

          Dün gece bu saatlerde ayrı bir heyecan sardı beni. Posta kutusuna düşen bir yazının tarifsiz sevinci var. 

         Evet kitabım yolda geliyor.

        Adı " Babamın Tenekeleri"  ilk düzeltmeleri geldi. İçeriği anılar, hikayeler, sevdiklerim ve beni ben yapan şeyler.

         Nasıl olacak? oldu mu? Tıpkı doğum sancıları çeker gibi, bazen güven bazen güvensizlik içinde kaldığım zamanları yaşadım. Ankara kitap fuarında dolaşırken "benim de kitabım olmalı" diye düşledim.  Ve o zaman meğerse gelmiş. Farklı okullarda  Felsefe grubu öğretmenliğinden sonra   Psikolojik danışman/ Rehberlik Öğretmenliği yaptım. Bu dönemde öğrencilerin görüşmelerini yazdığım raporların dışında yazın dünyası ile tanışmamıştım. Sinop Bienalinde oyun yazma atölyesine katıldım. "Kum Zambağı" adlı tiyatro oyunu yazdım. Oyun tır tiyatrosunda oynandı. Son çalıştığım okulda öğrenciler okulun perdesiz tiyatro sahnesinde oyunu çok güzel samimi bir şekilde oynadılar. Ben de yönetmenliğini yaptım.  Baş roldeki oyuncu kızımız heyecanlanmıştı sahneye çıkamadı. arkadaşı sahneye çıkıp çok güzel şekilde oyunu oynadı. Çok yetenekli öğrencilerdi. Birden o günlere döndüm.

            Şu an yaşadıklarım sanki o zaman ki heyecan gibi.

           Şubat sonunda kitabım yayın dünyasında olacak.

           Küçük torunum annesine "Anneannemi çok meşgul gördüm. Kitap düzeltmeleri ile uğraşıyor." diye anlatıyormuş. Onu da heyecan sardı  "kitap kapağını ben yapayım anneanne" dedi  Çocukların okulları tatil olduğu için dünürümle beraber torunlarla vakit geçiriyoruz. bazen dünür alıyor bazen bizdeler. Bazı gece bizde kalıyorlar. Bir gece önce ağabeyi bizde kaldı. Annesine demiş ki " yarın anneannemle plan yapmadık beni ne zaman alacak? ben de yarın gece onlarda kalacağım.  İki gecedir torunlar konuğum. İşte bu hareketli zamanlarda bir yandan torunlar bir yandan kitabım ile haşır neşirim. Bu yazıyı yazdıktan sonra tekrar kitabın okumalarına devam edeceğim.

          Bu gün benim doğum günün. Yaş söylemesem olmaz mı? Yok ya saklamıyorum. Nüfusta yazıyor. Peki hangi yaş?  Dünya yaşım, beden yaşım, sağlık yaşım, hissettiğim yaşım, yüzümde oluşan çizgilerin yaşı. Hangisi belki biri belki hepsi. Aslında kitabımı ya doğum günümde, ya annemin ya da babamın sonsuzluğa ulaştığı zamanda  yayın dünyasında kitapevlerinin raflarında olsun diye planlamasını yapıyordum.  Plan ayrı hayat ayrı. 

         Hep düşlerdim yazdıklarımı fotokopi çekeyim sonra da sayfaları birbirine zımbalayım. Sevdiklerime benden hatıra olsun. Meğer bugünleri rüyamda görsem zor inanacağım dönemi yaşıyorum. Benim de söyleyecek sözüm, anlatacak hikayelerim ve anılarım var. 

Yeni blog

 

       Selam "gezen bilir " adlı yeni bir blog açtım. Yazılarımı bu blogta yayımlayacağım. İnternet adresi 

" zefkonu.blogspot.com "

Yalnız sandalye

                                                      

"Yok öyle umutları yitirip karanlıkta savrulmak. Unutma, aynı gökyüzü altında, bir direniştir yaşamak."

            İçimi hüzün kaplıyor.  İki gündür çöp atarken onu görmekteyim. Saçmalama diyorum kendime alt tarafı sandalye üzerinde sonbahardan kalmış kuru yapraklar. Bir zamanlar  kim bilir hangi evin en güzel yerini süslerken sen buralar neden düştün? Yemek sofrasından güzel anılar kahkahalar arasından evin babası ya da zaman zaman annesinin ya da evin kızı veya oğlunun oturduğu güzel sohbetlerin, anıların, kahkahaların, yaramazlıkların, hüzünlerin, mutlu mesut günlerin...Kız çocuğu oturmuş resim yapıyor, oğlan ders çalışıyor ya da evin en küçük çocuğu sandalyeye tırmanmış ocaktaki yemeğe bakıyor ve karıştırmak istiyor diye hayal ettim.

           Sandalye şimdi bir bahçenin köşesine atılmışsın. Üstünde yağmurlar karlar düşmüş bana mı dememişsin, komşunun kedisi gelmiş oturmuş. Armut ağacına konan kuşun pislikleri düşmüş. Sen yine ilk günkü gibi sağlamsın. Ama şimdi terkedilmişsin arayanın soranın yok. Sahibin seni neden attı? Aslında bu sandalye bir takım altı  ya da dört tane olabilir. Sen neden tek başınasın. Yanında diğer sandalye yok. Belki sevgilin seni terk etti. Bir gün öfkelendi fırlattı. 

     Hikayen neydi senin? yaşlı insanların çocuklarının evinde dolaşırken ben bu ay bu kadar baktım şimdi oğlunda ya da kızının sırası diye bir yerden yere savrulan insanları anımsattı. 

       Bütün gün tek başına olan kapı zil sesini bekleyen insan gibi tek başına mahzun.

      Hikayesi ne bende bilmiyorum. Sadece içimi kaplayan hüzün. Bir gün bizde böyle mi olacağız? 

      Yeni bir yılın ilk günü bahçedeki yalnız sandalye olmamak için güzel anıların, yaşanmışlıkların hatırası yüreğimde. Kim bilir yaşanacak günlerde yalnız sandalye mi olacağız? Yoksa kalabalıklar içinde yalnız. 

        "Tırtıl tam dünyanın sonunun geldiğini düşünmüştü ki; kelebeğe dönüştü!"

hayata dair 1

                                                                            

          

                                                      Fotoğraflar Danimarka, İsveç Norveç gezisinden.

                           

       Uzun yaşamaya değil, iyi yaşamaya odaklanmalıyız. Uzun yaşamak yazgıya bağlıdır, iyi    yaşamak ruha. Yaşam doluysa uzundur, ruh kendisi için iyi olanı sağlamayı ve kendine kendine egemen olmayı başardığı zaman yaşam dolu olur.   (Seneca  )                               

 

         Farkında mıyız? Hayat diye tutturmuşuz. Nasılsın ? diye sorarız iyiyiz deriz hep  alışkanlık güzel şeyler olsun. Çok samimi isek başlarız anlatmaya evden, kendimizden, varsa koca, iş, çocuklar ,torunlar en ince ayrıntısına kadar bu hayat dediğimiz gerçekten nedir?

         Oğuz Atay'ın sözleri " Kötü resim asarım korkusuyla hiç resim asmadım, kötü hayat yaşarım düşüncesiyle hiç yaşamadım" hayatta denemek , değişiklik yapmak lazım. Daha önceki tecrübelerin sonucu bazen olumlu olur.

           Çocuk için ödev yapmak okula gitmek okuldan gelip youtube izlemek , babasının iş yerine gidip orada ödevini yapıp ona yardım etmek,  evin geçimin katkıda bulunmak için çalışmak . Kara Afrika'da doğup hiç okul görmeyip ucuz iş gücü olup sabahtan akşama kadar markalı ayakkabıların altını yapıştırmak . Yok böyle olmamalı çocuk dediğin oyun oynamalı gülmeli, kahkahalar atmalı.

       Babaanne torununa sorar "hayat nedir?" diye torun "babaanne felsefe yapma". Acaba biz büyükler belli yaşa  gelsek,  yaş da alsak bu hayattan ne anladığımızı bakınca hayat bu muymuş mu? diyoruz.

         Yaşamak ne gerçekten sadece nefes almak olmamalı. Yemek içmek birde rejim yapıyorsan yeme içmede anlamını yitirir. Gerçekten hayat ne içine sığdırdıklarımız, ne bugünden yarına götüreceğimiz ne yarın öldüğümüzde arkamızda bıraktığımız peki ne o zaman?   Bir süre sonra unutulacağız. o zaman bunca öfke neden? Savaşlar ne için var? Kırgınlıklarımızın ardında yatan nedir? kızgınlıklarımız ne? Kime öfkemiz? Bizi bu kadar heyecanlandıran durum  nasıl açıklanır. Hayat heyecan duymak mı?

           Bir gazetede erteleme ile ilgili bir yazı vardı. Şu soruları soruyor. Neden oturuyorsun? Seni ne durduruyor? Neden korkuyorsun? Hayat da öyle değil mi yaşamak nedir?

          Tüm yazdıklarımı siliyorum. Ve boş bir sayfa açıyorum, içinde kocaman bir boşluk kaybolmak istiyorum, birden yok olmak. O zaman aklıma ölüm geliyor. Yok oluş ve hiçlik o zaman oda anlamını yitiriyor. Boşluk beni yutuyor yutmasına izin vermiyorum. Arızalı dünyanın arızalı insanları beni kaygılandırıyor. Kim bilir başkalarında gördüğüm arızanın kaçta kaçı bende var.  Benim arızalarım ne diye bakarken büyüklük hezeyanına kapılıyorum. Arızam yok. Sizin arızalarınız var mı? diye eşime, arkadaşıma, çocuğuma soruyorum. Kendime dönüyorum, başkaları beni rayımdan çıkarıyor. Sen tren misin? diyorum. Rayından çıktın. Sadece insanım artılarım eskilerim ile diyorum. O da beni anlatmıyor. duygularımı nasıl ifade etmeliyim. Hemen radyonun düğmesine basıyorum karşıma çıkan ilk şarkının satırlarına sığınıyorum.

       Aslında artık radyoda yok onun yerini bilgisayar var. Yotube açıyorum. Erol Evgin'in şarkısı "düşleri olmalı insanın " odama doluyor.

 

Düşleri olmalı insanın

Yerine göre saklı gizli

Yarınlar için çok hevesli

Hatta biraz da çapkın kaçkın

Düşleri olmalı insanın

Kimi yürekte bir uçurtma

Öyle sahici öyle candan

Hem de şöyle en alasından

Yoksa nasıl yürünür acılar boyu

Yollarımız aşkla kavuşmuyorsa

Görkemli bir yalnızlık dünya dediğin

İçinden sevda geçmiyorsa

           Galiba hayata neresinden baktığımıza bağlı kızgınken farklı,  mutluyken farklı, çocuk için farklı, genç için kadın ya da erkek için o zaman hayat dediğimiz içinde bulunduğumuz zamanın anın bizde bıraktığı iz galiba. Rejim yapsak da az yesek de sonuçta yaşamak için yemek gerekir. Boş ver hayatı çok sorgulama kızım oğlum doğduk yaşıyoruz. Güzellikleri de görüyoruz kötülükleri de onun için güzel yarınları düşleyerek hayallere dalarak yarınlara bak diyen iç sesim  Barış Manço' nun "hava ayaz mı ayaz ellerim ceplerimde"  şarkısını mırıldanıyor.

Nereden başlasam

                                                                               

          Hayat kaldığı yerden devam ediyor. Bir haftalık İskandinav Ülkeleri Danimarka ,İsveç, Norveç gezisinin etkisi geçmek üzere. Gezmenin, yeni yerler görmenin, yeni tatların, fiyordların, mekanların güzelliği ayrı inşallah bir gezi yazısında anlatacağım. Gezi yazıları çok birikti. Bir yerden başla dedim kendime erteleme yapma sevdasını bir kenara bırakma. Yıllar önce resim kursuna başlamıştım. Bir türlü evde elime fırça alıp boyama işine  başlayamıyordum. Bir arkadaşım sordu neden? düşündüm önceliğim değil. Günlük hayatın karmaşasında öncelikler değişmişti. Şimdi zaman çok ama yine başlayamıyorum. İnstagrama koyduğum fotoğrafların altına yazdığım yazıların dışında üretemedim. Bazen dedim hayata ara ver ve yeniden başla kendinde o gücü bulursun. Planlama yap. vakit çok, bahane üretme. Yazmayı seviyorum. 

         Ankara tatil dönüşü soğumuş. Güneş ışıklarının yönünü değişmiş. Terasta güneşi ancak akşam üstü görüyorum. Balkondaki ve terastaki saksılar boşalmış. Çok sıcak geçen yaza kaktüslerim dayanamamış. bazıları su istemiş, bazıları coşmuş. "Kaktüslerin bile dayanamadığı sıcaklar" dedim. Ne yazdı ama. Terastaki saksıların içi bolca semiz otu ve sevdiğim cinsten. Tohuma kaçmadan sabahları kahvaltı için topluyorum. Kasımpat zamanı geliyor. Kahvaltıdaki taze otum bol, naneler ve maydanozlar suyu görünce canlandı, Susuzluğa dayanan tohumundan yeni çıkan semizotları. Bazı bitkiler ne kadar güçlü ufak bakım ile varlığını devam ettiriyor. Aslında biz arsız diyoruz ona. Bazı insanlar gibi bir iltifat ,yaptığının farkına var, biraz güler yüz. hemen mutlu olur. 

      Günlük rutinlere başlayayım. uçakta gelirken klimadan hasta oldum. Bir hafta oldu geleli mecburen doktora gittim. İlaç almadan geçmiyor. Dün gece uyanmadan deliksiz uyku uymuşum. Bugün yürüyüşe gidebilirim. Akşam oğlumun konseri var.  Akşamlar için Ankara etkinliklerine bakayım ve tembellik etmeden en az haftada bir ya da iki gün. 

       Neden insan güzel havalar geçmesin kış gelmesin diye düşünür. sanki bu yıl doyasıya yüzmemişim gibi geldi. Üstümde kazak altımda eşortman ayağımda çorap...ben sıcak insanı mıyım? kış olmadan yazın kıymeti nasıl anlaşılır. Her mevsimin güzelliği ayrı.

          Yaz bitmeden ege yollarına düşesim geldi. 

Gelecek geçmişin sırlarında aranmamalı

                                                        

         Çocukluk, gençlik, çalışma hayatı derken yaşamın son virajına hızlı bir şekilde girdim. Zaman sanki birisi arkasından hızlı bir şekilde itmiş. Yaşadıklarım, hatırladıklarım, öğrendiklerime baktım, sorguladım kimdim ben aradığım neydi? bir süre sonra sorgulamaktan vaz geçtim. Sorduğum soruları cevapladım. Yeni bir durumda yeni sorular ortaya çıktı. Yeni durumu çözdüm dedim bir başka durum. Yeter artık diyesim geldi. Labirent gibi bir hayat. Başla yeni bir duruma anla çöz. Geçmişin formülleri işe yaramadı. Yeni duruma yeni formül bulmalıydım. Tabii ki vaz geçmedim. Biraz yavaşla dedim kendime sakin ol. Gözlem yap. Kendini dinle... 

       Atasözleri ve özlü sözleri sevdim hayatı çözmede yardımcı oldu.

     "Yaşınızı doğa belirler ancak kafa yapınızı siz."Wang

      Birde beden var onu da biz mi  genler mi belirliyoruz bilemedim.