Yalnız sandalye

                                                      

"Yok öyle umutları yitirip karanlıkta savrulmak. Unutma, aynı gökyüzü altında, bir direniştir yaşamak."

            İçimi hüzün kaplıyor.  İki gündür çöp atarken onu görmekteyim. Saçmalama diyorum kendime alt tarafı sandalye üzerinde sonbahardan kalmış kuru yapraklar. Bir zamanlar  kim bilir hangi evin en güzel yerini süslerken sen buralar neden düştün? Yemek sofrasından güzel anılar kahkahalar arasından evin babası ya da zaman zaman annesinin ya da evin kızı veya oğlunun oturduğu güzel sohbetlerin, anıların, kahkahaların, yaramazlıkların, hüzünlerin, mutlu mesut günlerin...Kız çocuğu oturmuş resim yapıyor, oğlan ders çalışıyor ya da evin en küçük çocuğu sandalyeye tırmanmış ocaktaki yemeğe bakıyor ve karıştırmak istiyor diye hayal ettim.

           Sandalye şimdi bir bahçenin köşesine atılmışsın. Üstünde yağmurlar karlar düşmüş bana mı dememişsin, komşunun kedisi gelmiş oturmuş. Armut ağacına konan kuşun pislikleri düşmüş. Sen yine ilk günkü gibi sağlamsın. Ama şimdi terkedilmişsin arayanın soranın yok. Sahibin seni neden attı? Aslında bu sandalye bir takım altı  ya da dört tane olabilir. Sen neden tek başınasın. Yanında diğer sandalye yok. Belki sevgilin seni terk etti. Bir gün öfkelendi fırlattı. 

     Hikayen neydi senin? yaşlı insanların çocuklarının evinde dolaşırken ben bu ay bu kadar baktım şimdi oğlunda ya da kızının sırası diye bir yerden yere savrulan insanları anımsattı. 

       Bütün gün tek başına olan kapı zil sesini bekleyen insan gibi tek başına mahzun.

      Hikayesi ne bende bilmiyorum. Sadece içimi kaplayan hüzün. Bir gün bizde böyle mi olacağız? 

      Yeni bir yılın ilk günü bahçedeki yalnız sandalye olmamak için güzel anıların, yaşanmışlıkların hatırası yüreğimde. Kim bilir yaşanacak günlerde yalnız sandalye mi olacağız? Yoksa kalabalıklar içinde yalnız. 

        "Tırtıl tam dünyanın sonunun geldiğini düşünmüştü ki; kelebeğe dönüştü!"