Bu sabah facebook sayfasında fotoğraf sanatçısı arkadaşım Zeynel Yeşilay eski Ankara' yı anlatmış. Beni geçmişe gönderdi bir an. Bu sabah planımda bir kaç iş varken ben kendimi bu satırları yazarken buldum.
Bu sabah kahvaltıda haberleri dinlerken insanların kendi kendilerinin feshini gördüm duydum. İçtiğim çay ağzımın içini berbat etti. Yüreğim isyanlarda.
Bu sabah gençliğimi yaşadığım bu kentle beraber yaşlanmaya başladığımı hissettim. Gençlik Park'ta evlendiğim yerin bir ofis yapıldığını gördüğümde hissettiğim acıyı bu şehir büyürken geçtiğim sokakların ,binaların yıkılıp nasıl yok edildiğini görmenin acısını yazacak kelimeler aradım.
Ben bu sabah anılar denizinde boğulmadan günlük hayatın telaşına düşüp hüznümü saklamak istedim.
Kalkmalı bu masadan hayatın içine dalmalı . Anıların güzel mutlu olanına sarılmaktan başka bir şey yok galiba.
Bu sabah soğuk keskin ayazın beni uyandırması için terasa çıkıp günaydın hey Ankara diye bağırasım geldi.
Malesef , her yere bir sür binalar yapılıyor , anılar yok oluyor çocuklara oynayacak sokak bırakmadılar ..
YanıtlaSilGençlik Parkı ! Ben de orada evlenmiştim. Çocukluğum, ergenliğim, gençliğim dolu dolu anılarıma orada nikahım kıyılarak veda etmiştim büyüdüğüm şehre. Çok duyurulandık çok........
YanıtlaSilAnkara benım orta yasım. Zor sevdim ama iyi sevdim hani .
YanıtlaSil