Bu sene doğduğum memeleketi düz yol yaptım.Hastalık ve ölüm nedeniyle.Bir önceki gelişimde ev kalabalıktı.Tümkardeşler bir aradaydık 5 kardeşiz.Şimdi ben tek başıma bayağı sıkıldım.Bir de bel ağrısı ikinci günüm hastanede geçti.Kalabalık içinde yalnızlığı yalnız kalıncada insan kalabalığı özlüyor.Hasta annemle sohbet,yemek yedirme,kitap ve gazete okuma dışında yapabileceğim birşeyler bulmak iyi gelecek.Ankara'yı evimi özlüyorum.Parkları çok güzel sonbahar tüm haşmetiyle gelmiş.
Yarın gazeteyi alıp parkta okuyacağım.Hafif, insana serinlik veren rüzgarı hissedeceğim.
Yaprakların kokusunu içime çekecek ;bastıkça çıkan sesini duyacağım.
Yalnızlığın keyfini çıkaracak; anılar denizinde boğulmamak için çırpınacağım.
Sonbaharı iliklerime kadar hissedip aslında yaşamak budur diyeceğim.
Ne sevgileri erteleyeceğim ne de gözyaşlarımı.
Ruhumu temizleyeceğim.
Planlar programlar yapmadan o anı yaşayacağım.
Ertelediğim yalnızlık düşlerini naftalinleyip sandıklara saklayacağım.
Bir başka şehre gidip yeni yalnızlıklara yelken açacağım.
Ölüm kötü elbette, insanın doğduğu yerlere tekrar gitmesi güzel.
YanıtlaSilSebep ölüm ve hastalık olunca biraz burkuluyor yürekler tabii.
Sabırlar dilerim gidenler için, sevgiler
Teşekkürler Özlem.Ölüm,hastalık yaşamda bizim varoluşumuz kadar gerçek.Ancak biz onu yokmuş gibi yapıyoruz.Varlık yokluk hiçlik .Sıcak yazın içimi ısıttı.
YanıtlaSil